Czym jest Oaza?
Ruch Światło-Życie (znany powszechnie jako Oaza) – jeden z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Ruch ten powstał w Polsce, a jego założycielem był sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Ruch gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół (nazywany także Oazą Rodzin).
Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie stara się wychowywać “dojrzałych chrześcijan” i służyć odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii w żywe “wspólnoty wspólnot”.Znakiem rozpoznawczym Ruchu Światło-Życie jest starochrześcijański symbol ΦΩΣ ΖΩΗ (czyt. phos-dzoe) – greckie słowa “światło” i “życie”, krzyżujące się na literze “omega”, która tutaj jest symbolem Ducha Świętego jako tego, który jest wszystkim.
ks. Franciszek Blachnicki
– ur. 24 marca 1921 r. w Rybniku; zm. 27 lutego 1987 r. w Carlsbergu (Niemcy); polski ksiądz katolicki, kandydat na ołtarze, założyciel i duchowy ojciec Ruchu Światło-Życie – jednego z ruchów odnowy Kościoła wg nauczania Soboru Watykańskiego II oraz wspólnoty życia konsekrowanego Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.Walczył z okupantem hitlerowskim w czasie II wojny światowej, więzień KL Auschwitz.
Po wojnie wstąpił do Śląskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie – święcenia przyjął w 1950 r.; inicjator Krucjaty Wstrzemięźliwości, założyciel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodu, Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Oświęcimskim. W 1995 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny. Od 2000 r. grób ks. Blachnickiego znajduje się w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku n. Dunajcem.
Krótka historia Ruchu ŚWIATŁO - ŻYCIE
Cała historia Ruchu Światło-Życie zaczyna się w roku 1951, kiedy ks. Franciszek Blachnicki (24.03.1921 – 27.02.1987) zebrał grupę ministrantów i zorganizował dla nich czterodniowe rekolekcje. Okazały się one jednak niewystarczające, ale były pierwszymi krokami do powstania oazy.
Już w sierpniu 1954 roku odbyły się pierwsze rekolekcje Oazy Dzieci Bożych dla ministrantów. W 1957 roku akcja została zatwierdzona przez katowicką Kurię Biskupią, a już rok później zaczęto organizować oazy dla dziewcząt. Wszystkie oazy były powiązane z dziełem Krucjaty Wstrzemięźliwości (powstałej w 1957 roku i zlikwidowanej 3 lata później przez SB) organizowanym przez ks. Blachnickiego, który w marcu 1961 roku na krótki czas został aresztowany. Po około dziesięciu latach od pierwszych oaz istniały już rekolekcje dla chłopców zwane Oazą Nowego Życia, które ściśle związane były ze Służbą Liturgiczną. Odbywały się również Oazy Niepokalanej przeznaczone dla dziewcząt.
W roku 1963 ks. Franciszek zakupił dom na ” Kopiej Górce” w Krościenku nad Dunajcem. Zamieszkał tam w 1966 roku i od tamtej pory „Kopia Górka” stała się główna siedzibą Ruchu oazowego. Tam również miejscowa grupa dziewcząt zapoczątkowała Wspólnotę Niepokalanej Matki Kościoła.
W roku szkolnym 1971/72 pierwszy raz został zrealizowany cykl formacji rocznej (cotygodniowe spotkania, Dni Wspólnoty). W tym właśnie czasie ukształtował się podział na etapy formacyjne. Pierwszy stopień koncentrował się na osobistej formacji religijno-moralnej. Podczas drugiego stopnia zwracano uwagę na dialog z Bogiem i drugim człowiekiem. Formacja trzeciego stopnia polegała na zrozumieniu wagi życia we wspólnocie.
Ruch oazowy prężnie się rozwijał. Powstała potrzeba „wykwalifikowania” osób odpowiedzialnych za formowanie małych grup i pomocy przy prowadzeniu rekolekcji wakacyjnych. Zaczęto organizować czterodniowe Kursy Animatorów Oazowych (KAO). Kolejnym krokiem było przygotowywanie osób duchownych do pełnienia funkcji moderatorów. Odbywały się rekolekcje dla księży i kleryków, tzw. Oazy Rekolekcyjne Moderatorów.
Od roku 1973 zaistniały Oazy Rodzin oraz oazy dla studentów, młodzieży pracującej, katechetek i sióstr zakonnych. Ważną rolę w rozwoju Ruchu odegrał charyzmat maryjny, który istniał w nim od samego początku, jednak wraz z beatyfikacją O. Maksymiliana Kolbe w 1971 roku został pogłębiony. Wyrazem tego był akt poświęcenia Ruchu Niepokalanej Matce Kościoła, którego dokonał kard. Karol Wojtyła 11 czerwca 1973 roku.
Rok 1976 był rokiem szczególnym dla Ruchu Żywego Kościoła. Właściwie dopiero od tego czasu można mówić o jego istnieniu. Podczas Pierwszej Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych w Krościenku w dniach 28-29 lutego została przyjęta nazwa Ruch Światło-Życie. Zmiana nazwy była jedynie formalnością, ale wynikła z dostrzeżenia celów postawionych przed Ruchem. Tymi celami są służba soborowej odnowy Kościoła oraz pomaganie w kształtowaniu dojrzałości chrześcijańskiej w Kościele.
Znakiem Ruchu Światło-Życie został symbol Fos-Dzoe (gr. Światło-Życie splecione literą omega (znakiem Ducha Świętego i symbolem pełni), tworzące krzyż). W pierwszych wiekach chrześcijaństwa „foska” oznaczała Chrystusa i malowano ją na ścianach katakumb. Od roku 1976 jest znakiem rozpoznawczym członków Ruchu. Wyraża on sposób pełnego chrześcijańskiego wzrostu. Od Chrystusa otrzymujemy Światło (ΦΩΣ), które później niesiemy innym ludziom i wcielamy w życie (ΖΩΗ).
Już w roku 1977 zaczęto organizować rekolekcje ewangelizacyjne w parafiach oraz podzielono formacje na trzy etapy: ewangelizacja (osobiste przyjęcie wiary), deuterokatechumenat (pogłębienie wiary) i przygotowanie do diakonii dla wspólnoty Kościoła.
8 czerwca 1979 roku podczas spotkania z Ojcem Świętym Janem Pawłem II w Nowym Targu została ogłoszona działalność Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, która jest kontynuacją rozwiązanej Krucjaty Wstrzemięźliwości. Jest ona drogą do dostrzeżenia przez wolnego człowieka ogromu zniewolenia w świecie.
W 1980 r. uczestnicy V Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych wydali „Deklarację Jasnogórską”, w której opowiedzieli się po stronie prawdy i wolności, solidaryzując się z tymi, którzy walczą w obronie praw człowieka, a już rok później powstał program Niezależnej Chrześcijańskiej służby społecznej „Prawda i Wyzwolenie”. Został utworzony w celu walki o wyzwolenie narodu i było to wyrazem patriotycznego charakteru Ruchu.
10 grudnia 1981 roku ks. Założyciel Franciszek Blachnicki wyjeżdża z Polski do Niemiec. Nie powrócił już do ojczyzny ze względu na ogłoszenie stanu wojennego (13 grudzień). Zastępcą ks. Franciszka został ks. Wojciech Danielski. Pełnił on swoją funkcję do 24 grudnia 1985 roku – dni swojej śmierci. Kolejnym moderatorem krajowym został powołany ks. Henryk Bolczyk.
28 lutego 1987 roku w Carlsbergu umiera ks. Franciszek Blachnicki – twórca teologii i struktury Ruchu Światło-Życie, który „doskonale potrafił odczytywać znaki czasu i na tej podstawie kształtować program Ruchu”. 24 lutego 1994 roku prezydent RP Lech Wałęsa pośmiertnie odznaczył ks. Założyciela Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Moderatorami Ruchu kolejno byli: Ks. Wojciech Danielski (1981-1985), Ks. Henryk Bolczyk (1985-2001), Ks. Roman Litwińczuk. (2001-2009). W 2009 roku moderatorem generalnym zostaje wybrany ks. Adam Wodarczyk, który do chwili obecnej piastuje ten urząd.
Ruch oazowy cały czas rozwija się i poszerza się grono jego członków. Coraz więcej młodych ludzi (i nie tylko młodych) pragnie jeździć na rekolekcje oazowe i w jedności ze wspólnotą Kościoła formować swoją wiarę, przybliżając się w ten sposób do Chrystusa.
ETAPY FORMACJI W RUCHU ŚWIATŁO - ŻYCIE
W pewnym sensie pełne uczestnictwo w Ruchu Światło-Życie rozpoczyna się z podjęciem DIAKONII we Wspólnocie Kościoła (konkretyzuje się to w parafii). Droga jednak do tego prowadzi poprzez określoną FORMACJĘ, która nawiązuje do idei starożytnego katechumenatu. Jednak podstawowym warunkiem jest wewnętrzne nawrócenie, gotowość okazania posłuszeństwa Jezusowi – jedynemu Zbawicielowi. Stąd wyróżniamy trzy etapy podstawowej formacji w Ruchu Światło-Życie:
ETAP 1 – EWANGELIZACJA
Pierwszy etap formacji zakłada Ewangelizację – spotkanie z Jezusem, wobec Którego każdy sam musi się określić. Każdy musi sam odpowiedzieć na pytanie: Kim jest Jezus dla niego. Aby poznać Jezusa, trzeba przyjrzeć się prawdzie o Bogu, jaką podaje Pismo Święte. Wiąże się to z poznaniem czterech podstawowych prawd ewangelicznych, (zwanych prawami życia duchowego):- Bóg miłuje ciebie i ma dla twojego życia wspaniały plan.- Człowiek jest oddzielony od Boga poprzez grzech.- Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem.- Przyjęcie Jezusa jako mojego Pana i Zbawiciela Odpowiedź człowieka, uznająca Jezusa jako Pana i Zbawiciela jest podstawowa, aby należycie zrozumieć i włączyć się w dalsze spotkanie z Bogiem w ramach Ruchu.
ETAP 2 – DEUTEROKATECHUMENAT
Spotkanie Jezusa i uznanie Go za Pana i Zbawiciela prowadzi do włączenia się w grupę uczniów Jezusa. W Ruchu Światło-Życie jest nią grupa deuterokatechumenatna. Sama nazwa nawiązuje do katechumenatu – okresu w którym kandydat przygotowujący się do chrztu poznawał naukę Jezusa i jej wymagania oraz uczył się żyć zgodnie z tą nauką. Katechumenat trwał dwa – trzy lata. Po tym okresie, po wyrażeniu opinii starszych, katechumen mógł otrzymać chrzest i stawał się chrześcijaninem.W naszym kraju chrzest udzielany jest w dzieciństwie, Okres młodości, czy też dorosłego życia jest czasem na potwierdzenie wyboru, który został dokonany przez rodziców. Spotkanie Jezusa w czasie Ewangelizacji prowadzi do włączenia się w grupę, która poznaje naukę Jezusa – grupę deuterokatechumenalną. Przedrostek „deutero-” – powtórny wskazuje, ze mamy do czynienia z ludźmi ochrzczonymi, którzy pragną w świadomy sposób kroczyć drogą wskazaną przez Jezusa, Droga deuterokatechumenatu trwa w Ruchu minimum trzy lata. Po spotkaniu Jezusa w pierwszym etapie jest mowa o wymogach życia w przyjaźni z Jezusem (życie w stanie łaski uświęcającej na co dzień ). Z tym wiąże się poddanie się działaniu Ducha świętego, oddanie się Niepokalanej, wsłuchanie się w Słowo Boże, włączenie się we wspólnotę, życie Eucharystią. Jest to okres odkrywania Boga w czasie osobistej modlitwy Jako dialogu z Bogiem. Ten etap wyznaczają w Ruchu Światło-Życie Drogowskazy Nowego Człowieka, ukazujące wymagania dla uczniów Jezusa.Wejście w Ruch nie uwalnia człowieka od jego słabości, grzechu. Poznanie swojego upadku prowadzi do szukania Boga, który potrafi wyprowadzić z wszelkiej niewoli w Piśmie Świętym (szczególnie w Księdze Wyjścia ) – który słyszy, widzi, wyprowadza z niewoli, broni i walczy, objawia się w swojemu ludowi. Jest to czas odkrywania Boga w znakach – szczególnie podczas liturgii i sakramentach. Wyjście z wszelakiej niewoli wiąże się w Ruchu z dziełem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Krucjata jest darem Ruchu dla Kościoła w Polsce. Jej celem jest przeciwstawienie się wszystkiemu co zniewala i poniża godność człowieka. W naszym kraju szczególnie zniewala ludzi alkoholizm i nikotynizm. Wychodzenie z wszelakiej niewoli dla kandydatów na oazowiczów wiąże się z darem całkowitej abstynencji od alkoholu, nikotyny i wszelakich narkotyków.Uczenie się wychodzenia z niewoli, życia w wolności, prowadzi do odkrycia wspólnoty, jaką jest Kościół trwający w jedności, nauce apostołów, na łamaniu chleba i na modlitwie (por. Dz 2,42). W tym czasie poznajemy Kościół i uczymy się być odpowiedzialnymi za Niego. Wspólnota Kościoła daje oparcie do wytrwania w wolności, jaką obdarza Bóg. Akceptacja wszystkich wymagań Ruchu prowadzi do etapu trzeciego -służby.
ETAP 3 – DIAKONIA
Spotkanie Jezusa, poznanie Go prowadzi do diakonii – służby Jezusowi i braciom w Kościele. Cały okres Ewangelizacji i Deuterokatechumenatu jest czasem kandydatury na członka Ruchu. Pełna akceptacja wymagań Ruchu, czyli przyjęcie całego charyzmatu Ruchu, akceptacja i realizacja Drogowskazów Nowego Człowieka, członkostwo w Krucjacie Wyzwolenia Człowieka prowadzi do możliwości stania się prawdziwym członkiem Ruchu Światło-Życia. ZNAKIEM AKCEPTACJI WYMAGAŃ RUCHU l WŁĄCZENIA SIĘ W RUCH JEST BŁOGOSŁAWIEŃSTWO ANIMATORA W CZASIE CENTRALNEJ OAZY MATKI NA KOPIEJ GÓRCE (zawsze na Zesłanie Ducha Świętego).Służyć Kościołowi przez Ruch można rozmaicie. Jedną z możliwości jest włączenie w Diakonię Stałą (życie według rad ewangelicznych: czystości, posłuszeństwa i ubóstwa). W Ruchu istnieje ogólnopolska żeńska Diakonia Stała – Instytut Niepokalanej Matki Kościoła oraz powstaje męska wspólnota – Chrystusa-Sługi. Ponadto powstają Diakonie Stałe w ramach diecezji. Osoby włączające się w Diakonię Stałą oddają całe swoje życie na potrzeby Ruchu. Od kilku też lat istnieje Unia Kapłanów Chrystusa-Sługi.Inną możliwością jest służenie Kościołowi przez Ruch na marginesie swoich zasadniczych obowiązków rodzinnych i zawodowych, oddając czas j siły do dyspozycji Ruchu, na zasadzie pracy społecznej czy apostolskiej. Osoby te są członkami diakonii Ruchu i przejmują pewien zakres odpowiedzialności za sprawy Ruchu w jakiś sposób stały, systematyczny.Można jeszcze wyodrębnić krąg przyjaciół i sympatyków, którzy pomagają, Ruchowi sporadycznie lub nawet systematycznie, ale bez przejmowania odpowiedzialności za jego sprawy.Służba Kościołowi przez Ruch oznacza włączenie się w diakonię Ruchu. Obecnie wyróżnia się diakonie; miłosierdzia, modlitwy, wspólnoty rodzinnej, liturgiczna, muzyczna, narodu, deuterokatechumenatu, słowa, życia, wyzwolenia, ewangelizacji, jedności, itp.
Zadania poszczególnych diakonii:
- DIAKONIA JEDNOŚCI – zapobiega o faktyczne nawiązanie i pielęgnowanie łączności, jedności i dialogu przez kontakty listowe, organizowanie spotkań i zgromadzeń z różnymi osobami, ośrodkami, instytucjami, itp.
- DIAKONIA MODLITWY – służy ożywianiu i podtrzymywaniu w Ruchu ducha i form modlitwy, szczególnie przez organizowanie oaz modlitwy. Zajmuje się również tzw. charyzmatycznymi ruchami modlitewnymi.
- DIAKONIA LITURGII – stanowi zaplecze dla formacji liturgicznej i realizacji odnowy liturgii, w której Ruch – zgodnie z Konstytucją o Liturgii – widzi źródło i szczyt.- DIAKONIA MUZYCZNA – dbałość o śpiew.- DIAKONIA NARODU – przygotowanie członków Ruchu do służby na polu politycznym i gospodarczym.
- DIAKONIA DEUTEROKATECHUMENATU – służy dziełu formacji na poziomie dziecięcym, młodzieżowym, akademickim, młodzieży pracującej i dorosłych w celu pełnego włączenia do życia w jedności we wspólnocie Kościoła.
- DIAKONIA SŁOWA – dba o to, aby słowo pisane lub drukowane docierało we właściwym czasie do wszystkich członków lub wspólnot ruchu i do ludzi oraz środowisk pragnących korzystać z pomocy Ruchu.
- DIAKONIA WYZWOLENIA – służy wszelkim akcjom i pracom podejmowanym przez Ruch w celu wyzwolenia człowieka z wszelkiej niewoli wewnętrznej, szczególnie zaś prowadzi dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka.
- DIAKONIA ŻYCIA – obrona prawa do życia wszystkich ludzi, pomoc osobom w trudnej sytuacji rodzinnej.
- DIAKONIA EWANGELIZACJI – służy dziełu ewangelizacji, która ma doprowadzić ludzi do podstawowej jedności wiary przez przyjęcie w jednym Duchu jedynego Zbawiciela i Pana.
- DIAKONIA MIŁOSIERDZIA – służy wszelkim działaniom charytatywnym, które muszą być podejmowane przez Ruch dla realizowania największego przykazania Chrystusowej miłości, szczególnie wobec tych, którzy po wyzwoleniu wymagają dalszej troski i opieki.
- DIAKONIA OAZ REKOLEKCYJNYCH – służy wszystkim sprawom związanym z główną metodą działania Ruchu, jaką są oazy rekolekcyjne różnego rodzaju, typu i stopnia.
i inne…
Najważniejsze jest jednak służenie tam, gdzie jest potrzeba w ramach swojej parafii. Formacja oazowa ma prowadzić do brania odpowiedzialności z Kościół, którym my jesteśmy.
BANERY
Lista Oazowa:
1. Betlej Patrycja
2. Cyrkiel Emilia
3. Grzesik Barbara
4. Rozpara Kornelia
5. Warchoł Weronika
6. Wietecha Julia
7. Wietecha Natalia
Oaza Dzieci Bożych:
w trakcie naboru