"Trzeba zmienić stosunek do dziecka poczętego. Nawet jeśli pojawiło się ono nieoczekiwanie, nigdy nie jest intruzem ani agresorem. Jest ludzką osobą, zatem ma prawo do tego, aby rodzice nie skąpili mu daru z samych siebie, choćby wymagało to od nich szczególnego poświęcenia. Świat zmieniłby się w koszmar, gdyby małżonkowie znajdujący się w trudnościach materialnych widzieli w swoim poczętym dziecku tylko ciężar i zagrożenie dla swojej stabilizacji; gdyby z kolei małżonkowie dobrze sytuowani widzieli w dziecku niepotrzebny, a kosztowny dodatek życiowy. Znaczyłoby to bowiem, że miłość już się nie liczy w ludzkim życiu".
św. Jan Paweł II

MARIA PAWLIKOSKA-JASNORZEWSKA

Posłuchajcie nas, nieurodzonych,

Dotąd cichych, dotąd bez obrony-

Chcemy bowiem przemówić nareszcie!

Nasze prawo - być dzieckiem miłości,

Powitanym jak najmilszy z gości.

Bez zapału - ku nam się nie śpieszcie!

Nasze prawo - to biała kołyska,

Pierś łabędzia, poznana w uściskach,

Pod firanek wzniesionym batystem.

Nasze prawo - krew pełna ekstazy

Pięknych dziewcząt i mężczyzn bez skazy,

I kość cienka, i źrenice czyste!

Nasze prawo - to godność człowieka!

Niech nam czoło potem nie ocieka,

Niech nas w kabłąk nie zgina robota.

Nasze prawo - to radość istnienia,

A nie martwa cierpliwość kamienia,

A nie wieczna za śmiercią tęsknota!

- Ktoś nas budzi niespokojną nocą -

Z chmur wyciąga - wolno wiedzieć, po co?

Macie dla nas coś nad sen lepszego?

Nasze prawo - pozostać w przestrzeni,

W odległości od świateł i cieni.

Mamy cierpieć? dla kogo? dla czego?

Nie wciągajcie nas, smutni, za sobą,

W wasze życie osnute żałobą,

W przeraźliwą kronikę dzienników.

My nie chcemy ponurych suteren,

Przekleństw ojca, wzniesionej siekiery.

Kołysanki z rzężenia i krzyku!

My nie chcemy pragnienia i głodu,

Chcemy pięknych, kwitnących ogrodów,

W pełnym słońcu chcemy przeżyć młodość.

Niech nas matki z bezmyślnego tłumu,

W imię Ducha Świętego, rozumu,

Na stracenie bezmyślnie nie wiodą !

Więc nie straszcie nas życia rarogiem,

Bykiem strachu, godzącym w nas rogiem,

Kwaśną nędzą o krótkim oddechu.

Cień latarni, posąg na przecznicy,

Prostytutki upiór bladolicy

Niech nas w ciężkim nie urodzi grzechu!

Najpierw dary zgromadźcie bogate,

Piękność, zdrowie, rozum i dostatek,

Potem słońcem ogrzejcie sypialnię,

Potem progi zamiećcie na czysto,

Zanim bytu wielką rzeczywistość

Zaprosicie - już nieodwołalnie.

Kiedy życie poczujemy bliskiem,

Drżąc, czekamy, więzieni łożyskiem,

Czy nam piekło, czy niebo się ziści?

Monstrualne pochyliwszy czoło,

Wzdęte myślą ciężką, niewesołą,

Jak ślimaki zwijamy się, cisi.

Patrząc na bok oczami bez powiek,

Przeczuwamy, co świat nam opowie,

Gdy z czułego wyjdziemy ukrycia?

Chcemy prawa dla nieurodzonych!

Od suteren po zamki i trony,

Niech nas broni przeciw grozie życia!

Chcemy prawa, chcemy adwokatów!

I postrachu dla tych dwojga katów,

Którzy w koło chcą nas zapleść krwawe.

Toż i tym, co się srebrzą od trądu,

Wolno rodzić nas, rodzić bez sądu,

Na pociechę! na straszną zabawę!

      Testament Gabriela Garcia Marqueza

     Przejmujący list chorego na raka Gabriela Garcii Marqueza

     Gabriel Garcia Marquez, 74-letni wybitny pisarz kolumbijski, autor m.in. słynnej powieści "Sto lat samotności",

     laureat Nagrody Nobla z 1982 roku - jest chory na raka limfatycznego.

     Pisarz wycofał się z życia    publicznego i do swoich przyjaciół rozesłał pożegnalny list, rozpowszechniany w Internecie.

     Jeśliby Bóg zapomniał przez chwilę, że jestem marionetką i podarował mi odrobinę życia,

     wykorzystałbym ten czas najlepiej jak potrafię.

     Prawdopodobnie nie powiedziałbym wszystkiego, o czym myślę, 

     ale na pewno przemyślałbym wszystko, co powiedziałem.

     Oceniałbym rzeczy nie ze względu na ich wartość, ale na ich znaczenie.

     Spałbym mało, śniłbym więcej, wiem, że w każdej minucie z zamkniętymi oczami tracimy 60 sekund światła.

     Szedłbym, kiedy inni się zatrzymują, budziłbym się, kiedy inni śpią.

     Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia, ubrałbym się prosto, rzuciłbym się ku słońcu,

     odkrywając nie tylko me ciało, ale moją duszę.

     Przekonywałbym ludzi, jak bardzo są w błędzie myśląc, że nie warto się zakochać na starość.

     Nie wiedzą bowiem, że starzeją się właśnie dlatego, iż unikają miłości!

     Dziecku przyprawiłbym skrzydła, ale zabrałbym mu je, gdy tylko nauczy się latać samodzielnie.

     Osobom w podeszłym wieku powiedziałbym, że śmierć nie przychodzi wraz ze starością

     lecz z zapomnieniem (opuszczeniem).

    Tylu rzeczy nauczyłem się od was, ludzi...

         Nauczyłem się, że wszyscy chcą żyć na wierzchołku góry,

    zapominając, że prawdziwe szczęście kryje się w samym sposobie wspinania się na górę.

        Nauczyłem się, że kiedy nowo narodzone dziecko chwyta swoją maleńką dłonią, po razpierwszy,

    palec swego ojca, trzyma się go już zawsze.

       Nauczyłem się, że człowiek ma prawo patrzeć na drugiego z góry tylko wówczas,

   kiedy chce mu pomóc, aby się podniósł.

  Jest tyle rzeczy, których mogłem się od was nauczyć,

  ale w rzeczywistości na niewiele się one przydadzą, gdyż, kiedy mnie włożą do trumny, nie będę już żył.

  Mów zawsze, co czujesz, i czyń, co myślisz.

     Gdybym wiedział, że dzisiaj po raz ostatni zobaczę cię śpiącego, objąłbym cię mocno i modliłbym się do Pana,

  by pozwolił mi być twoim aniołem stróżem.

     Gdybym wiedział, że są to ostatnie minuty, kiedy cię widzę, powiedziałbym "kocham cię",

  a nie zakładałbym głupio, że przecież o tym wiesz.

     Zawsze jest jakieś jutro i życie daje nam możliwość zrobienia dobrego uczynku, ale jeśli się mylę,

   i dzisiaj jest wszystkim, co mi pozostaje, chciałbym ci powiedzieć jak bardzo cię kocham i że nigdy cię nie zapomnę.

     Jutro nie jest zagwarantowane nikomu, ani młodemu, ani staremu. Być może, że dzisiaj patrzysz po raz ostatni na tych,

   których kochasz. Dlatego nie zwlekaj, uczyń to dzisiaj, bo jeśli się okaże, że nie doczekasz jutra,  

      będziesz żałował dnia, w którym zabrakło ci czasu na jeden uśmiech, na jeden pocałunek, że byłeś zbyt zajęty,

  by przekazać im ostatnie życzenie.

     Bądź zawsze blisko tych, których kochasz, mów im głośno, jak bardzo ich potrzebujesz,

  jak ich kochasz i bądź dla nich dobry, miej czas, aby im powiedzieć "jak mi przykro", "przepraszam",

  "proszę", dziękuję" i wszystkie inne słowa miłości, jakie tylko znasz.

     Nikt cię nie będzie pamiętał za twoje myśli sekretne

     Proś więc Pana o siłę i mądrość, abyś mógł je wyrazić. Okaż swym przyjaciołom i bliskim, jak bardzo są ci potrzebni.

     Prześlij te słowa komu zechcesz.Jeśli nie zrobisz tego dzisiaj, jutro będzie takie samo jak wczoraj.

     I jeśli tego nie zrobisz nigdy, nic się nie stanie.

                                                                                   Teraz jest czas.

                                                                                   Pozdrawiam i życzę szczęścia!!!